19 ΜΑΙΟΥ 1919 – 19 ΜΑΙΟΥ 2021
«Αροθυμώ,Θυμούμαι,Τιμώ. Αναστορώ κι Ανασπάλω»
Η λέξη Γενοκτονία προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις γένος και κτείνω (=φονεύω). Τόσο ο ελληνικός όσο και ο διεθνής όρος δημιουργήθηκαν επίσημα (όρος διεθνούς δικαίου) μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και απετέλεσε το κύριο κατηγορητήριο όρο στη Δίκη της Νυρεμβέργης.
Με αυτόν τον όρο αποδίδεται κυριολεκτικά τα μαζικά εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο.
Σύμφωνα με το άρθρο 2 της Σύμβασης για την Πρόληψη και Καταστολή Εγκλημάτων Γενοκτονίας, η Γενοκτονία ορίζεται ως
" ...οποιαδήποτε από τις παρακάτω πράξεις με στόχο τον μερικό ή ολικό αφανισμό μιας φυλετικής, εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας, όπως:
- Θανάτωση των μελών της ομάδας
- Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη της ομάδας
- Σκόπιμη επιβολή συνθηκών ζωής με στόχο το φυσικό αφανισμό, ολικό ή μερικό, μελών της ομάδας
- Επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση γεννήσεων εντός της ομάδας
- Δια της βίας μεταφορά ανήλικων μελών της ομάδας σε κάποια άλλη."
Ο ξεριζωμός του Ελληνισμού από τον Πόντο, κοιτίδα πανάρχαια του ανθρώπινου πολιτισμού, πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια κεντρικής πολιτικής απόφασης και μεθοδικά σχεδιασμένης στρατηγικής βάση οργανωμένου σχεδίου με την εξόντωση 353.000 Ελλήνων του Πόντου από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές οργανώσεις του Κεμαλικού κράτους, Ένα βαρύτατο έγκλημα χωρίς παραγραφή .Ολοκληρώθηκε δε με τον πλήρη διωγμό των Ελλήνων του Πόντου από τον τόπο τους και την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923 και 1924.
Ο Πόντος πριν το 1919. άνθισε, για εικοσιοχτώ ολόκληρους αιώνες, κομίζοντας στην ανθρωπότητα για πρώτη φορά, την κριτική σκέψη, τη βάση της επιστήμης ,της έρευνας και της πολιτικής. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονται σε 265.000, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα αγγίζουν τις 700.000. Στην εκπαίδευση αναφέρονται 1058 σχολεία όλων των βαθμίδων με κορυφαίο το μεγαλειώδες κτήριο του φροντιστηρίου της Τραπεζούντας. Την ορθοδοξία υπηρετούν 1460 κληρικοί, όπου ο αριθμός των εκκλησιών ξεπερνά τις 1130. Στις μεγάλες πόλεις διατηρούνται φιλόπτωχες αδελφότητες, φιλανθρωπικοί οργανισμοί και πολλά άλλα κοινωφελή ιδρύματα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε Έλληνες και ξένους. Σε πολλές περιοχές, σύμφωνα με τεκμηριωμένες μαρτυρίες ήταν αδιανόητα στα ελληνικά δημοτικά σχολεία να μην υπάρχουν ειδικοί δάσκαλοι για τη μουσική και τα γαλλικά.
Υπήρχαν ακόμη και γαλλόφωνες ελληνικές εφημερίδες, το δε θέατρο της Τραπεζούντας, όπως και αυτό της Σμύρνης, συναγωνιζόταν σε ποιότητα και επίπεδο τα θέατρα των πρωτευουσών της Ευρώπης.
Δημιουργικός λαός έχοντας την αρχοντιά της ελληνικής καταγωγής , δεν απομακρύνθηκε από τον ελληνικό πολιτισμό. Μπαίνει στον 20ο αιώνα μέσα σε ένα κλίμα έντονης ευφορίας και αισιοδοξίας, που δεν κράτησε για πολύ.
Οι φανατικότεροι των νεοτούρκων, ήδη τον Οκτώβρη του 1911 , οργανώνονται με απώτερο σκοπό την εκκαθάριση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από κάθε μη μουσουλμανικό στοιχείο. Η τριανδρία Ταλαάτ, Εμβέρ και Τζεμάλ και στην συνέχεια τις 19 Μαϊου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας με πορείες θανάτου, απαγχονισμοί, δολοφονίες, βιασμοί.
Ο Κεμάλ δήλωσε σε Ρώσο διπλωμάτη το Σεπτέμβριο του 1919 «έχω όπλο την αγχόνη». Οι δολοφονίες των Ελλήνων του Πόντου γινόταν συστηματικά, οργανωμένα και εκτεταμένα με αιτιολογία και γνώμονα ότι ήταν Ορθόδοξοι και Έλληνες. Πάνω από 70.000 ορφανά των δολοφονηθέντων γονέων εξαφανίστηκαν, άλλα δολοφονήθηκαν, άλλα πολιτογραφήθηκαν ως τούρκοι πολίτες μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Τα θύματα των Ελλήνων του Πόντου ανήλθαν σε 353.000.
Η κατάθεση ψυχής και ζωής της επονομαζόμενης «γιαγιάς όλων των Ποντίων», της θρυλικής Σάνο Χάλο [1909-2014] ( Ευθυμίας Βαρυτιμίδου του Χαραλάμπους, σύζυγος Αβραάμ Χάλο ) μέσω του βιβλίου «Not Even My Name» (“Ούτε Καν το Όνομα Μου”) εξιστορώντας τη δραματική πορεία θανάτου από τον Πόντο μέχρι τον Λίβανο της δεκάχρονης τότε Σάνο, κατά την οποία ξεκληρίστηκε όλη η οικογένειά της και την συνταρακτική αναζήτηση των πατρογονικών της εστιών, επί εβδομήντα χρόνια , ώστε να ανακαλύψει την εθνική της ταυτότητα και το οικογενειακό της όνομα μέσα από κάποιες θολές παιδικές αναμνήσεις,κρατώντας ζωντανές τις μνήμες, αποτελούν πολύτιμες διαχρονικές αξίες που συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας οικουμενικής συνείδησης για σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη και τις αξίες της. Αξίες που καταστρατηγήθηκαν με τούς διωγμούς, τις σφαγές, τους ξεριζωμούς στα καραβάνια του θανάτου όπως χαρακτηριστικά αναφέρει «Τους άφηναν να κοιμούνται στο ύπαιθρο, σε άθλιες συνθήκες. Ήθελαν να τους σκοτώσουν. Όχι με όπλα. Αλλά με αυτές τις πορείες, ώστε κανείς να μην μπορεί να τους κατηγορήσει για φόνο»
Ίσως σήμερα ένα παιδί που τελειώνει το ελληνικό σχολείο αλλά και οι μεγάλοι ακόμα να αγνοούν για το που βρίσκεται γεωγραφικά ο Πόντος, που η Τραπεζούντα, που η Σινώπη, η Κερασούντα, η Νεοκαισάρεια , η Αμισός, η Αμάσεια, η Αργυρούπολη, η Οινόη, η Παναγία Σουμελά. Να αγνοούν ότι εκεί ανθούσε επί αιώνες ένας γεμάτος σφρίγος Ελληνισμός και ότι έφτασε κάποια στιγμή που αποτέλεσε αυτόνομο ελληνικό κράτος.
Εμείς απόγονοι – τρίτης γενιάς – κλίνοντας το γόνυ στα 353.000 θύματα έχουμε την υποχρέωση να διατηρήσουμε ανέσπερη την μνήμη , διεκδικώντας το αυτονόητο , χωρίς μίσος . Την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΑΝ ΠΕΡΑΣΕΝ ΑΝΘΕΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ
Με εκτίμηση
Βαρυτιμίδης Επ. Μιχαήλ
Πρόεδρος
Συνδέσμου, Εφέδρων Αξιωματικών Νομού Ευβοίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου